Niriel:
Er was eens een egeltje...
Niriel:
... die vette slakken en knapperige spinnen joeg.
Niriel:
Kwam een poesje: "Hé, hier is mijn grondgebied, wegwezen!" *Duuwt hem weg met haar snuit.*
Niriel:
"Au!" zei het poesje met haar pootje op haar snuitje. "Eindelijk heb ik deze tuin niet echt nodig."
Niriel:
En het poesje ging terug in de woestijn waar zij allen maar droge kruiden kon eten.
Niriel:
"Ohh, zo zielig !" dacht het egel. "Kom maar met mij, laten we de slakken delen!"
Niriel:
Sinds deze dag zijn het egeltje en het poesje de beste vrienden, en jagen ze de slakken samen.